اثربخشی برنامه‌های توانمند سازی زناشویی بر رضایت‌مندی زناشویی زوجین

نویسندگان

1 دانشگاه پیام نور مرکز اردبیل

2 دانشگاه تربیت مدرس

3 دانشگاه بقیه الله

چکیده

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه‌های توانمند سازی زناشویی بر رضایت‌مندی زوجین می‌باشد.
روش: این پژوهش در چارچوب طرح‌های آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می‌باشد. 36 زوج از زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره بهزیستی شهر اردبیل به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. گروه‌های آزمایشی برنامه‌های توانمند سازی انریچ و گلاسر را دریافت نمودند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه رضایت‌مندی زناشویی جمع آوری و با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیری و چند متغیری تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد رضایت‌مندی زناشویی در هر دو گروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری بهبود یافته است.
نتیجه‌گیری: یافته‌ها از اثربخشی برنامه‌های توانمند سازی ازدواج در پیشگیری از بروز ناسازگاری‌های زناشویی حمایت می‌کند.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Effectiveness of Marital Enrichment Programs on Couple’s Marital Satisfaction

نویسندگان [English]

  • Freshteh Pour-Mohseni 1
  • Abasali Allah-Yari 2
  • Ali Fathi 3
  • Parviz Azad-Fallah 2
  • Fazlollah Ahmadi 2
1
2
3
چکیده [English]

Introduction: Nowadays, the strengthening couples through marital enrichment programs for encounter with marital problems have received family professional’s attention. The objective of this research was investigation the effect of ENRICH's and Glasser's marital enrichment programs on couple’s marital satisfaction.
Method: This study was an experimental design and pretest-posttest with control group. Participants were 36 married couples in Behzisti's counseling centers of Ardebil that selected by available sampling method. All Subjects completed the ENRICH marital satisfaction questionnaire. Then subjects randomly assigned in two experimental and one control groups. (24 couples in the experimental groups and 12couples in the control group). Two experimental groups received ENRICH and Glasser marital enrichment programs and control group had no treatment. In the end of treatment, couples again completed ENRICH marital satisfaction questionnaire. Data were analyzed by Analysis of Variance, Analysis of Covariance , Multivariate Covariance Analysis and scheffe test.
Results: Marital enrichment programs could effectively increased and improved marital satisfaction in experimental groups compared to the control group. Also ENRICH and Glasser marital enrichment programs improved marital satisfaction dimensions such as personality issues, marital communication, conflict solving, financial management, leisure activity and sexual relationship but comparisons among the two programs revealed that none of them was clearly superior.
Conclusion: In sum, the findings of present research revealed that the usage of marital enrichment programs could prevent of marital distress and divorce.

کلیدواژه‌ها [English]

  • enrichment program
  • ENRICH program
  • Glasser Program
  • marital satisfaction