اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر روابط اجتماعی دختران فراری: پژوهش مورد منفرد

نویسندگان

1 دانشگاه اصفهان

2 استان اصفهان

چکیده

مقدمه: دختران فراری عمدتاً در مؤلف ه ی هوش هیجانی و برقراری ارتباطات اجتماعی مناسب ضعیف هستند . مداخلات
متعددی برای بهبود هوش هیجانی و به تبع آن ارتباطات اجتماعی مناسب وجود دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان
کارایی آموزش خودکارآمدی بر بهبود روابط اجتماعی دختران فراری شهر اصفهان است.
روش: آزمودنیهای این پژوهش دو دختر فراری ساکن در مرکز ارشاد بهزیستی شهر اصفهان بودند که به تشخیص مسئولان
مرکز دارای روابط اجتماعی مختل بودند . برای سنجش میزان ر فتارهای اجتماعی مثبت از روش شاهد - مدار استفاده شد؛ به
این صورت که چک لیست رفتارهای اجتماعی مثبت در اختیار مربیان ش یفت قرار گرفت و آنها رفتارهای مورد نظر را مشاهده
است فاده شده است . در این روش پژوهشی پس از A-B و ثبت می کردند. در این پژوهش از روش پژوهشی مورد منفرد با طرح
موقعیت خط پایه، مداخله آغاز شد و طی 12 جلسه ی مداخله ی انفر ادی، آموزش خودکارآمدی به آزمودنی ها ارائه گردید و هر دو
آزمودنی یک ماه پس از پایان مداخله به مدت 2 هفته ی پی در پی تحت آزمون پیگیری قرار گرفتند.
یافته ها: یافته های این پژوهش نشان داد که طی تحلیل دیداری نمودار داده ها بر اساس شاخ ص های آما ر توصیفی و تحلیل دیداری،
%100 برای هر دو آزمودنی). PND مداخله ی مورد نظر در مورد هر دو آزمودنی اثربخش بوده است ( با
نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان م یدهد که با افزایش خودکارآمدی، روابط اجتماعی مثبت افراد بهبود پیدا می کند. بنابراین آموزش
خودکارآمدی در این پژوهش موجب افزایش تعاملات مثبت اجتماعی در دختران فراری شده است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Effectiveness of Self-Efficacy Training on Social Relationships in Runaway Girls: A Single-Subject Research

نویسندگان [English]

  • Somayeh Agha-Mohammadi 1
  • Mohammad-Bagher Kajbaf 1
  • Hamid-Taher Neshat-Dost 1
  • Ahmad Abedi 1
  • Zeinab Kazemi 1
  • Saeed Sadeghi 2
1
2
چکیده [English]

Introduction: The present study aims to investigate the effect of self-efficacy training on runaway girls improvement of social relations in Isfahan city.
Method: The participants of this study were two runaway girls who residing in Isfehan Behzisti Center and recognized to have social relation disorders. An evidence-base methodology was used to measure positive social behaviors which gave to shift trainers checklists. The trainers observed and recorded these in the form of behaviors. A single-subject method with A-B design methodology research used as well. The intervention started right after the baseline condition and 12 individual sessions of self-efficacy training given to them afterwards. Also, they were given follow up tests after 2 successive weeks of training.
Results: The results of the data analysis based on descriptive statistics' and visual analysis indices revealed that the intervention has been effective on the two participants (100% of PND for both participants).
Conclusion: The results of the present study were compatible with those of previously conducted ones indicating that the positive social relations of individuals improve along with the increase in their self-efficacy. As a result, self-efficacy training in this study increased the positive social relations of under study runaway girls.

کلیدواژه‌ها [English]

  • self-efficacy
  • social relation
  • runaway girls
  • single-subject research