اثر توانبخشی شناختی به کمک رایانه و دارو درمانگری در بازداری پاسخ و زمان واکنش کودکان نارسا توجه/ فزون کنش

نویسندگان

1 دانشگاه سمنان

2 دانشگاه تربیت مدرس

3 دانشگاه تربیت معلم

چکیده

مقدمه: فرض می‌شود توانبخشی شناختی رایانه‌ای در درمان اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی، ضمن ایجاد اثراتی معادل با داروهای محرک، پایداری بیشتری نسبت به آنها دارد و متضمن عوارض نگران کننده نیست. هدف پژوهش حاضر آزمودن فرضیه‌های اخیر بود.
روش: 34 کودک 6 تا 11 ساله نارسا توجه/ فزون کنش از مدارس تهران انتخاب شدند. در پیش آزمون، درجه‌بندی‌های رفتاری با مقیاس‌های اسنپ- چهار، سیاهه رفتاری کودکان و ارزیابی عقلانی با آزمون ریون انجام شد. بلوک‌های همتایی بر اساس هوش و شدّت اختلال تشکیل شد و جایگزینی تصادفی از این بلوک‌ها به گروه‌ها صورت گرفت. همه‌ی شرکت کنندگان، آزمون عملکرد پیوسته را در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل کردند.
یافته‌ها: دو گروه، در زمینه‌ی تغییرات خطای ارتکاب از پیش آزمون تا پس آزمون تفاوت معناداری با هم نداشتند. اما بررسی تغییرات زمان واکنش از پیش آزمون تا پس آزمون نشان داد که زمان واکنش گروه توانبخشی به طور معناداری کمتر از گروه دارو بود. بررسی تغییرات از پیش آزمون تا پیگیری نشان داد که گروه توانبخشی به طور معناداری کاهش خطای ارتکاب و کاهش زمان واکنش بیشتری نسبت به گروه دارو درمانگری داشت. در واقع در مرحله‌ی پیگیری، گروه دارو درمانگری بر خلاف گروه توانبخشی در این متغیرها به سطح خط پایه بازگشت نمودند.
نتیجه‌گیری: توانبخشی شناختی اثراتی معادل با داروی محرک در بهبود توجه کودکان نارسا توجه/ فزون کنش دارد. اما پس از پایان درمان، فواید درمانی توانبخشی شناختی پایدارتر از فواید درمانی داروی محرک است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The Effect of Computer-Assisted Cognitive Rehabilitation and Drug Therapy on Response Inhibition and Reaction Time of Children with Attention Deficit/Hyperactivity Disorder

نویسندگان [English]

  • Morteza Nazifi 1
  • Kazem Rasoul Zadeh-Tabatabaie 2
  • Parviz Azad- Fallah 2
  • Alireza Moradi 3
1
2
3
چکیده [English]

Introduction: It is assumed that Computer-Assisted Cognitive Rehabilitation (CACR) in the treatment of Attention Deficit/Hyperactivity Disorder (ADHD), have corresponding effects to those of stimulant drugs but its effects last longer than drugs, without concerning side-effects. The aim of current research was to test these hypotheses.
Method: 34, 6 to 11 years old ADHD children were selected from schools of Tehran. At pretest, behavioral ratings were done using SNAP-IV and CBCL scales, and intellectual evaluations were done using Raven test. Matched blocks were made using intelligence and the severity scores of the disorder, and then subjects were randomly assigned into groups from these blocks. All Participants completed Continues Performance Test (CPT) at pretest, posttest, and follow up.
Results: There were no significant differences between the two groups on pretest to posttest variations of commission error. Consideration of pretest to posttest variations of CPT reaction time (RT) showed that the CACR group had a significantly lower RT than drug group. Further, consideration of pretest to follow-up variations showed that CACR decreased commission error and RT significantly more than drug therapy. Indeed, contrary to CACR group, drug therapy group returned to base line level at follow-up.
Conclusion: CACR can have effects corresponding to those of stimulant drugs in improving the attention of ADHD children. However, once the treatment have finished, the therapeutic gains from CACR show more permanence than those of stimulant drugs.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Rehabilitation
  • Drug Therapy